Przez wiele lat ją ignorowano, a nawet zaprzeczano jej istnienia. Dziś jej dokładne opisy możemy znaleźć w każdym podręczniku do anatomii i wiemy jak ogromny wpływ ma ta struktura na seksualność kobiety. Łechtaczka, czyli główny organ odpowiadający za przyjemność w trakcie aktywności seksualnej to nie tylko jak zwykliśmy twierdzić „mały guziczek” widoczny gołym okiem. Czym jest, jak działa? Zapraszamy na krótką lekcję anatomii, która nie raz Cię zadziwi!
Krótko o łechtaczce
Łechtaczka (łac. clitoris) to z definicji nieparzysty kobiecy narząd płciowy, który ze względu na bogate unerwienie pełni główną rolę w osiągnięciu przyjemności seksualnej.
Struktura ta znajduje się powyżej wejścia do pochwy, a jej zewnętrzna część przez większość czasu przykryta jest napletkiem łechtaczki. Sytuacja zmienia się w trakcie silnego podniecenia seksualnego, kiedy żołądź zwiększając swoje wymiary jest częściowo odsłaniania przez napletek.
Mało kto wie, że cały narząd ma długość około 10 cm, a to co zwykliśmy nazywać mianem łechtaczki jest tylko jej małą częścią.
Łechtaczka uznawana jest za homolog męskiego prącia, co oznacza, że oba narządy powstają z tej samej struktury macierzystej. Dopiero w ósmym tygodniu ciąży podczas różnicowania się płci płodu geny determinują czy w dalszych etapach rozwoju powstanie prącie czy łechtaczka. Wspólne pochodzenie obu narządów warunkuje wiele podobieństw, o których przeczytasz w dalszej części artykułu.
Historia sporu wielkich anatomów
Popularność w środowisku naukowym łechtaczka zyskała dopiero w XVIw., kiedy dwóch wybitnych anatomów rozpoczęło spór o jej istnienie. Według uznawanej ówcześnie teorii pochwa miała być bezpośrednim odpowiednikiem penisa. Według tych założeń kobiety posiadały wpuklone w swoje ciało prącie, które niczym nie różniło się od narządu męskiego. Niestety łechtaczka nie pasowała do teorii Vesalliusa, co doprowadziło do wielu sporów m.in. z Fallopiusem, któremu przypisuje się odkrycie tego narządu.
Dopiero w XVII wieku spór został rozstrzygnięty przez holenderskiego anatoma De Graafa, który nie tylko przyznał istnienie łechtaczki, ale także jako pierwszy dokonał pełnego opisu tego organu. Ten sam anatom przyczynił się również do ugruntowania teorii, że łechtaczka i wargi sromowe mniejsze są dwoma oddzielnymi narządami, a nie jak sądzono wcześniej – jedną strukturą.
Do czasów De Graafa łechtaczka była określana wieloma nazwami. Hipocrates używał określenia columella (kolumna), a Avicenna łechtaczkę nazywał albarta (poziomka) lub vigra (pręt). Bardziej poetyckie nazwy zaproponował Albucasis, który używał takich określeń jak napięcie, słodycz miłości czy siedziba żądzy.
Pełne zrozumienie budowy łechtaczki nastąpiło dopiero w XXI wieku po wprowadzeniu do badań anatomicznych nowych technologii, które były nieznane oraz nieosiągalne w czasach sporu Vesalliusa z Fallopiusem. Aktualnie dzięki użyciu jądrowego rezonansu magnetycznego budowa, ukrwienie oraz unerwienie łechtaczki zostały dokładnie poznane i opisane przez współczesnych anatomów.
Anatomia łechtaczki, czyli nie tylko to co „na zewnątrz”
Przyjmuje się, że w ósmym tygodniu ciąży dochodzi do różnicowania się płci płodu. To moment, w którym geny biorą górę i determinują dalszy rozwój w kierunku płci żeńskiej lub męskiej. Do tego czasu za narząd płciowy uznaje się guzek płciowy, który w dalszym etapie rozwoju przerodzi się w zależności od płci w łechtaczkę lub penis. Ze względu na wspólne pochodzenie, oba te narządy określane są mianem homologicznych, a anatomiczna różnica między nimi opiera się na tym, że cewka moczowa nie przechodzi przez trzon i żołądź łechtaczki, jak to ma miejsce w przypadku penisa.
Do elementów składowych łechtaczki zaliczamy:
- żołądź
- więzadło wieszadłowe
- trzon
- odnogi
- opuszki
Najbardziej unerwioną częścią łechtaczki jest żołądź. To jedyna zewnętrzna część tego organu, która dodatkowo jest przykryta napletkiem. Badania wykazały spore podobieństwo tej struktury do żołędzi występującej u mężczyzn oraz podobne reakcje na podniecenie seksualne.
Przez wiele lat ze względu na połączenie występujące między dwoma strukturami, łechtaczka była uznawana za integralną część warg sromowych mniejszych. Teraz nie mamy wątpliwości, że są to oddzielne narządy, a ich części połączone są wędzidełkiem.
Tak jak wspomniano wyżej długość łechtaczki osiąga około 10 cm i to właśnie niewidzialne gołym okiem struktury są odpowiedzialne za te wymiary. Trzon oraz dwie odnogi, o których mowa, zbudowane są głównie z tkanki erekcyjnej takiej samej jak występuje w prąciu. Oznacza to, że podczas podniecenia seksualnego następuje erekcja łechtaczki, a jej struktury powiększają się prawie dwukrotnie podobnie jak w przypadku erekcji członka. Opuszki natomiast podczas podniecenia seksualnego nabrzmiewają oraz przesuwają struktury łechtaczki bliżej ścian pochwy. Taka sytuacja ułatwia stymulację łechtaczki oraz powoduje, że jest ona bardziej efektywna podczas stosunku płciowego.
Łechtaczka jako źródło przyjemności seksualnej
Łechtaczka to zdecydowanie najbardziej erogenne miejsce w ciele kobiety. Na powierzchni żołędzi znajduje się ponad 8 tysięcy zakończeń nerwowych, a odpowiednia ich stymulacja pozwala kobiecie na odczuwanie przyjemności podczas aktywności seksualnej oraz osiągnięcie orgazmu.
Erekcja łechtaczki jest jedną z głównych reakcji podniecenia seksualnego kobiety. W przeciwieństwie do erekcji prącia, która przebiega szybko, reakcja łechtaczki na bodziec seksualny objawia się dopiero po 20-30 sekundach od wystąpienia tegoż bodźca. Podczas podniecenia seksualnego ciała jamiste wypełniają się krwią, a rozmiar łechtaczki zmienia się prawie dwukrotnie, chociaż nie jest to regułą. Już w trakcie 5-10 sekund po orgazmie łechtaczka wraca do normalnego rozmiaru.
Wśród seksuologów wciąż toczy się dyskusja na temat istnienia różnych rodzajów orgazmów u kobiet. Ostatnie badania naukowe wykazały, że rozmiar łechtaczki jest o wiele większy niż do tej pory zakładano, a jej wewnętrzne struktury rozciągają się wokół pochwy. Takie umiejscowienie znacznie utrudnia, a nawet uniemożliwia rozróżnienie źródła orgazmu. Natomiast znaczna większość kobiet deklaruje, że tylko podczas stymulacji lub współstymulacji łechtaczki jest w stanie osiągnąć orgazm. Aktualnie naukowcy posługują się sformułowaniem „kompleks łechtaczkowo-pochwowo-cewkowy” ze względu na wspólny i często niemożliwy do wyodrębnienia udział w reakcji seksualnej.
Zabiegi zwiększające wrażliwość łechtaczki
Do zabiegów zwiększających wrażliwość łechtaczki, a przez to ułatwiających osiągnięcie satysfakcji seksualnej należą:
- O-Shot – uwrażliwianie łechtaczki osoczem bogatopłytkowym
- Plastyka napletka łechtaczki
- Augumentacja (uwypuklenie) łechtaczki